Αίθουσα ενόρκων! Πόρτα μανταλωμένη, σα μοίρα σφραγισμένη στον χρόνο, παράθυρο ανοιχτό στο ζεστό, υγρό κι αποπνικτικό απόγευμα, λιγοστή ανάσα φωτός κι αέρα, μια ζωή που κρύβεται στο όριο της ασφυξίας.
Στο κέντρο της αίθουσας μια τράπεζα, μεγάλη κι επιβλητική, χαρακωμένη από μνήμες, λόγια που κύλησαν πάνω της και κάηκαν, φόνους, πάθη, βίους βίαιους, αιματοβαμμένα χέρια, ζοφερές ενοχές και εγκλωβισμένες κραυγές λύτρωσης.
Σκηνικό αδυσώπητης απαντοχής ενός τέλους· ένα αἴσιμον ἦμαρ αγγίζει απειλητικά τη ζωή ενός νεαρού αγοριού που κατηγορείται για μια πράξη απονενοημένη κι αποτρόπαιη, μια χαρακιά ζωής πριν βουλιάξει για πάντα στο «πατροκτόνον» έλος.
Το αίσημον ήμαρ, μεταξύ ενθάδε και επέκεινα συνομιλεί με μια μοίρα που σπαράσσει να ξεφύγει από την έσχατη λήθη.
“Ένα αδίκημα είναι πιο βαρύ όσο πιο μεγάλη είναι η αδικία που το προκάλεσε. Μεγαλύτερο είναι επίσης το αδίκημα για το οποίο δεν υπάρχει ισοδύναμη με αυτό τιμωρία, αλλά όλες οι τιμωρίες είναι μικρότερές του. Επίσης αυτό για το οποίο δεν υπάρχει γιατρειά.”
Αριστοτελης, Ρητορικη, Ι 14
Δώδεκα πρόσωπα δίδουν όρκο τιμής να αποδώσουν δικαιοσύνη, την υπέρτατη αξία ενός κράτους δικαίου, αδήριτη ανάγκη εκείνου που νιώθει πάνω του βαθιά και βαριά την αδικία.
Δώδεκα όρκοι καλούνται να αποφασίσουν για την ενοχή, ή την αθωότητα ενός παιδιού, με τρόπο αμερόληπτο, συνεπή και οριοθετημένο· οι δώδεκα ένορκοι ιχνηλατούν πεπραγμένα, δεδομένα, γεγονότα και αποδεικτικά στοιχεία, αναζητώντας μια δικαιοσύνη, που σταδιακά, ωστόσο, αποσπάται από την έννοια της αμεροληψίας και επενδύεται με πολλαπλά προσωπεία, δώδεκα.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα critics-point.gr για να διαβάσετε την πλήρη κριτική της παράστασης “Οι 12 Ένορκοι”.