Μία νέα σκηνοθέτιδα, η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, είχε τη φαεινή ιδέα κατ’ αρχάς να μεταφέρει στο θέατρο το τηλεοπτικό σενάριο του Reginald Rose, ακριβώς εξήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του. Γιατί όμως αυτό και όχι ένα άλλο έργο;
Μήπως γιατί στην Ελλάδα των Μνημονίων και της ανόδου της ακροδεξιάς βασιλεύει ο φόβος απέναντι σε κάθε τι ξένο και ο θεσμός της δικαιοσύνης καρκινοβατεί;
Μήπως γιατί στη θέση του κατηγορούμενου αγοριού θα μπορούσαν να είναι οι οροθετικές ιερόδουλες που διαπομπεύθηκαν από τα ΜΜΕ;
Μήπως ακόμη γιατί η πρόθεση ψήφου του συγχυσμένου Έλληνα πολίτη αλλάζει κάθε τρεις και λίγο σαν την ετυμηγορία ”Αθώος ή Ένοχος” των ενόρκων;
Δε γνωρίζω, ερωτήματα καταθέτω, έχοντας μόλις παρακολουθήσει αυτή την αριστουργηματική παράσταση μέσα σε ένα θέατρο κατάμεστο από κόσμο, που, όπως και στην πρώτη θέαση της ταινίας του Lumet, έμοιασε να αγωνιά για την τύχη του αγοριού, να εναντιώνεται με τον τρόπο του στην απάνθρωπη στάση των πιο σκληροπυρηνικών ενόρκων, έως και να γελάει δυνατά με τους πιο αναποφάσιστους, οι οποίοι θεωρούν σημαντικότερο το να κλείσει γρήγορα η συνεδρίαση για να μη χάσουν το ματς από το να βγάλουν μια σοβαρότατη και ακριβοδίκαιη απόφαση.
“Η Νικολαΐδη ενορχήστρωσε στην εντέλεια το δικό της δικαστικό δράμα! Καμία ”κοιλιά” στη ροή του, καμία ατάκα που απλώς ”πέφτει” χάμω, καμία περιττή κίνηση”
Αντωνης Μποσκοΐτης, Lifo.gr
12 ρόλοι ισότιμα μοιρασμένοι παρά την έκταση του κειμένου που μοιραία σε κάποιους αντιστοιχεί περισσότερο. 12 χαρακτήρες που προκαλούν τα πιο ακραία συναισθήματα του θεατή: τη συμπάθεια, την αντιπάθεια, τον οίκτο.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα lifo.gr για να διαβάσετε την πλήρη κριτική της παράστασης “Οι 12 Ένορκοι”.
