Ο βασιλιάς έμεινε μόνος, χωρίς σκήπτρο, χωρίς στέμμα, βαδίζει, γυμνός πια, πάνω στη χαραγματιά ενός χρόνου ατελεύτητου. Φως και ζόφος μπλέκονται σαγηνευτικά στο ίδιο υφάδι, εκείνο της προϋπάντησης του τέλους.
Λίγο ακόμα! Λαχτάρα και φόβος ψαύουν το θρόισμα των λέξεων, λίγο ακόμα…Λίγο ακόμα…μια παιδιάστικη προσμονή πετιέται στον άνεμο, ανασαίνει λίγο ακόμα, κοντανασαίνει λίγο ακόμα…πριν δεχτεί το χάδι της ανυπαρξίας.
Λίγο ακόμα! Κι ήταν το βράδυ ανάερο, γεμάτο μνήμες πολύχρωμες, θλίψεις ανομολόγητες κι έρωτες ανέγγιχτους, που μύριζαν τα χέρια τους βαθιές θάλασσες κι ανεπαίσθητους θανάτους. Κι εκεί μπροστά στη γη της προσμονής, ρέει ένα ποτάμι, σαν ατραπός που άνθρωπος δεν την ορίζει, καθώς το νερό χορεύει μέσα από τα δάκτυλα και χάνεται, σύνορο του έρεβους, μικρός, πικρός Αχέροντας.
“Η Κ. Νικολαΐδη αναλαμβάνει τη σκυτάλη από τον Chekhov και δημιουργεί ένα έργο που φωτίζει αριστοτεχνικά και εμπνευσμένα τον μοναχικό, τραγικό χορό του ανθρώπου γύρω από τη μοίρα του.”
Λια Τσεκουρα, Critics-Point.gr
Ένας ηθοποιός στη δύση της ζωής και της καριέρας του εγκλωβίζεται ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο θέατρο μετά την παράσταση του Βασιλιά Ληρ και ενώ τρομοκρατείται, θεωρώντας ότι είναι μόνος και ξεχασμένος, συναντά – μέσα από το πουθενά – έναν θεατή που είχε επίσης εγκλωβιστεί στην πλατεία.
Το γεγονός της τυχαίας (;) συνάντησης οδηγεί τον ηθοποιό να περπατήσει ξανά το μονοπάτι της ζωής και της καριέρας του μέσα από τη συναναστροφή του με τον νεαρό άνδρα.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα critics-point.gr για να διαβάσετε την πλήρη κριτική της παράστασης “Λίγο Ακόμη”.
