Μέσα σε μια άδεια θεατρική αίθουσα, ο πρωταγωνιστής της παράστασης βρίσκεται μόνος του, μετά το τέλος της. Επάνω στη σκηνή. Τα φώτα όλα σβηστά.
Ψάχνει κάποιον για να καταλάβει τι γίνεται αλλά κανείς δεν απαντά. Φωνάζει τους τεχνικούς, δεν απαντάει κανείς. Ψάχνει αλλά τίποτα. Η πόρτα κλειδωμένη. Μόνος στο σκοτάδι, στην αίθουσα, στη σκηνή. Τα φώτα ανάβουν ξαφνικά και ξεκινάει τον μονόλογο του Βασιλιά Ληρ.
Συνεχίζει να ψάχνει αν υπάρχει κάποιος και αναπάντεχα βρίσκει έναν θεατή. Απορεί πόση ώρα είναι εκεί. Αν τον έχει δει τόση ώρα και αν τον άκουσε να παίζει. Φυσικά και τον έχει δει. Ήταν εκεί από την αρχή της παράστασης και την έχει παρακολουθήσει.
Αφού έχουν μείνει οι δυο τους και – καθώς φαίνεται – εκεί θα περάσουν τη νύχτα, αρχίζουν την κουβέντα. Ο θεατής θα ερωτηθεί αν του άρεσε η παράσταση. Αν έχει ξαναδεί θέατρο. Ποια ήταν η αγαπημένη του παράσταση. Δεν είναι θεατρόφιλος και δεν έχει δει πολλές παραστάσεις. Δεν ξέρει πολλά από θέατρο, αλλά δεν του άρεσε πολύ. Του είχε αρέσει μία που είχε παρακολουθήσει παλιότερα.
“Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μας συγκίνησε για ακόμα μια φορά.”
Παρης Μακριδης, Keysmash.gr
Πέρα του καθηλωτικού Χρήστου Βαλαβανίδη και του πολύ καλού Χρήστου Σωνάκη, σταθήκαμε στις ίδιες τις λέξεις του «λιμπρέτου». Ξέρετε κάτι; Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε ότι ο ένας χαρακτήρας είναι η νεότερη έκδοση του άλλου.
Θα κλέψετε λίγο από το κείμενο που θα σας προσφέρουν και θα το δείτε. Η δημιουργός το έκρυψε καλά και με σοφία. Αυτό που θα δείτε θα είναι ένας χαρακτήρας που ήλθε να πάρει τον άλλο στη λήθη. Ο χάρος σε μία εκμοντερνισμένη έκδοση.
Εκεί που θα πάνε, ο ηθοποιός θα παίζει όσο θέλει. Και δεν θα έχει να σκέφτεται φώτα που δεν δουλεύουν, κλειδιά που δεν βρίσκονται, τηλέφωνα που δεν είναι στη θέση τους… Είναι λίγο ακόμα, μέχρι τη λύτρωση. Η κυρία πίσω μου είναι ακόμα στη θέση της. Και κλαίει ακόμα. Λίγο ακόμα.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα keysmash.gr για να διαβάσετε την πλήρη κριτική της παράστασης “Λίγο Ακόμη”.
Permalink