Η ιστορία αυτή του Turgenev είναι στην πραγματικότητα η δική του ιστορία, η δική του προσωπική ιστορία, που την έγραψε υποκινούμενος από την μεταστροφή των τελευταίων ημέρων της επίγειας πορείας του όταν πια είχε στρέψει το βλέμμα του και την ύπαρξή του ολόκληρη από το φυσικό, το εφήμερο, το φθαρτό, που είχε δαπανήσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του, στο υπερφυσικό, στο αιώνιο, στο άφθαρτο. Καταλυτικό ρολό στην μεταστροφή του αυτή διαδραμάτισε το βιβλίο που έγραψε κάποτε ο βασιλιάς Σολομών, το «Άσμα των Ασμάτων». Για τον Turgenev το «Άσμα Ασμάτων» είναι ένας ύμνος στον έρωτα και μάλιστα στον έρωτα έξω από το γάμο και τις κοινωνικές συμβάσεις. Γραφεί σε μια από τις πολλές σημειώσεις του: «Μέσα σε αυτό το ανέκφραστης ομορφιάς και νοημάτων πνευματικών, κείμενο, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά το όνομα του Θεού. Όμως στην πραγματικότητα, το όνομά του βρίσκεται παντού. Μέσα σε κάθε γράμμα, μέσα σε κάθε λέξη, μέσα σε κάθε της ψυχής και της καρδιάς αναστεναγμό. Το Άσμα των Ασμάτων εγώ καταλαβαίνω μέσα στης ύπαρξής μου τα βάθη, ότι είναι η αιώνια αναζήτηση της ψυχής του ανθρώπου, να κατορθώσει να ενωθεί με έναν ακατάλυτο, αιώνιο δεσμό, με τον Δημιουργό της».

Τι να γράψω για το συγκεκριμένο έργο και αυτή την μοναδική εμπειρία καλλιτεχνικής και ψυχοπνευματικής γέννας με τους συνεργάτες μου; Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν λέξεις να εκφράσουν όσα νιώθω. Είμαι ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΥΣ εδώ και πολύ καιρό. Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν. Που σκύβω το κεφάλι πάνω σ’ αυτήν την τεράστια παρακαταθήκη του Τουργκένιεφ. Που «χορεύω» ένα βαλς με τον Μέγα Εραστή Θάνατο και μαζί μ’ αυτόν, με τον Γιάκοφ, την Κλάρα, την Πλάτοσια, τον Φιοντόρ και την Άννα. Τους ευχαριστώ όλους γι’ αυτό το υπερφυσικό ταξίδι.