Description
«Το τελευταίο του βράδυ ήταν ήσυχος… Μόνο η ανάσα του ακουγόταν, που όλο και λιγόστευε… Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, έλαμψε στο πρόσωπό του εκείνο το μακάριο χαμόγελο που αποτυπώνεται μονάχα στα πρόσωπα όσων τον θάνατο δεν φοβήθηκαν.»
Η ιστορία αυτή του Turgenev είναι στην πραγματικότητα η δική του ιστορία, η δική του προσωπική ιστορία, που την έγραψε υποκινούμενος από την μεταστροφή των τελευταίων ήμερων της επίγειας πορείας του όταν πια είχε στρέψει το βλέμμα του και την ύπαρξη του ολόκληρη από το φυσικό, το εφήμερο, το φθαρτό, που είχε δαπανήσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του, στο υπερφυσικό, στο αιώνιο, στο άφθαρτο.
Καταλυτικό ρολό στην μεταστροφή του αυτή διαδραμάτισε το βιβλίο που έγραψε κάποτε ο βασιλιάς Σολομών, το «Ασμα των Ασμάτων». Για τον Τιιταβηβν το «Ασμα Ασμάτων» είναι ένας ύμνος στον έρωτα και μάλιστα στον έρωτα έξω από το γάμο και τις κοινωνικές συμβάσεις.
Γραφεί σε μια από τις πολλές σημειώσεις του: «Μέσα σε αυτό το ανέκφραστης1 ομορφιάς και νοημάτων πνευματικών, κείμενο, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά [θ όνομα του Θεού. Όμως στην πραγματικότητα, το όνομα του βρίσκεται παντού. Μέσα σε κάθε γράμμα, μέσα σε κάθε λέξη, μέσα σε κάθε της ψυχής και της καρδιάς αναστεναγμό.
Το Άσμα των Ασμάτων εγώ καταλαβαίνω μέσα στης ύπαρξης μου τα βάθη, ότι είναι η αιώνια αναζήτηση της ψυχής του ανθρώπου, να κατορθώσει να ενωθεί με έναν ακατάλυτο, αιώνιο δεσμό, με τον Δημιουργό της». (Παύλος Στεφάνου, από την παρουσίαση της έκδοσης)
