Description
“ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ”, είπε ο ανηψιός του Σκρουτζ, “είναι ότι με το να μας αποφεύγει και να κλείνεται στον εαυτό του, χάνει πολλές όμορφες στιγμές. Τι θα τον πείραζε να ‘ναι κι αυτός στην παρέα μας; Νομίζω πως είμαστε πολύ καλύτερη συντροφιά απ’ τις μοναχικές σκέψεις που κάνει στο υγρό του γραφείο, ή στο θεοσκότεινο σπίτι του. Κι έτσι, θα τον προσκαλώ κάθε χρόνο, έστω και μάταια, γιατί τον λυπάμαι τον καημένο.
Ας περιφρονεί τα Χριστούγεννα ώσπου να πεθάνει, εγώ θα πηγαίνω κάθε χρόνο στο γραφείο του, γιορτινός, χαμογελαστός, ενοχλητικά εορταστικός, και θα του λέω “Καλά Χριστούγεννα, Θείε Σκρουτζ!”.
Και πού ξέρετε; ίσως τον καταφέρω, έστω και υποσυνείδητα, να κάνει έστω και λίγο καλό. Να κάνει, φέρ’ ειπείν, μια μικρή αύξηση στον υπαλληλάκο του. Κάτι θα ‘ναι κι αυτό. Και πιστεύω πως χτες μπορεί και να τον συγκίνησε η επίσκεψή μου”.
